Sometime Happen Like This...

ခင္ဗ်ား မွတ္ပံုတင္က တရားမ၀င္ဘူး။ အဲဒီေတာ႕ ခင္ဗ်ားကို ေပးသြားလို႕ မရဘူး။ ခင္ဗ်ား သြားခ်င္ရင္ေတာ႕ ဒဏ္ေၾကး ၅၀၀ ေဆာင္ခဲ႕ပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ႕ ခင္ဗ်ား ေနခဲ႕လိုက္ေတာ႕။

ျဖစ္တဲ႕ အခ်ိန္က ညေနေစာင္း ၃ နာရီေလာက္။ ျဖစ္တဲ႕ေနရာက သံတြဲၿမိဳ႕ရဲ႕ အထြက္ လံုၿခံဳေရး စခန္း တစ္ခုမွာ။ သံတြဲကေန အလုပ္ကိစၥ ေဆာင္ရြက္ၿပီးလို႕ ျပန္လာတဲ႕ သူတို႕ ခရီးသည္တင္ကားကို ၀ါးလံုးဂိတ္လို႕ အလြယ္ေခၚၾကတဲ႕ ေနရာ တစ္ခုမွာ မွတ္ပံုတင္ စစ္ရင္းနဲ႕ ျဖစ္တာ။ သမား႐ိုးက်လို ျဖစ္ေနတဲ႕ ခရီးသြား ကားစီး ပရိသတ္ေတြကေတာ႕ အေစာကတည္းက မွတ္ပံုတင္ေလးကိုင္၊ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ တန္ တစ္ရြက္ကို လက္ၾကားမွာ ညွပ္လို႕။ သူတန္းစီတဲ႕ အထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ပါတယ္။ ကားေပၚပါလာတဲ႕ ခရီးသည္နဲ႕ သူကိုင္လာတဲ႕ မွတ္ပံုတင္နဲ႕ တိုက္စစ္၊ အမည္ မွန္တယ္ မွတ္ပံုတင္နံပတ္ မွန္တယ္ဆိုရင္ သြားေပါ႕။ နည္းနည္းေလး စကားသံထြက္လာရင္ ဆရာ ေရာ႕ဆိုၿပီး ၅၀၀ တန္ေလး ထိုးေပးလိုက္။ ကိစၥ၊ ၀ိစၥ အကုန္ၿငိမ္း။

သူ႕အလွည္႕က်ေတာ႕ မွတ္ပံုတင္ကို ၾကည္႕တယ္။ သူ႕ရဲ႕ မွတ္ပံုတင္က အုပ္ထားတဲ႕ ပလပ္စတစ္ ေလကမလံုေလေတာ႕ စာလံုးေတြက တျဖည္းျဖည္း မံႈ၀ါးလို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္မွ ျမင္ရတဲ႕ အေနအထား။ မွတ္ပံုတင္ ရံုးမွာ သြားလဲရင္ အနည္းေလး ၃ ၄ လေလာက္ ၾကာမယ္ဆိုတဲ႕ အခါ ခရီးသြားဖို႕ လိုေနတဲ႕ သူ႕အတြက္ လဲဖို႕က အခ်ိန္မရွိ။ အလာခရီးစဥ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ စစ္လိုက္တဲ႕ မွတ္ပံုတင္၊ ဘာျပႆနာမွသာ မရွိတယ္။ ခဏခဏကို ကားကရပ္လိုက္။ ေအာက္ဆင္း လမ္းေလွ်ာက္လိုက္။ ကားေပၚျပန္တက္လိုက္နဲ႕။ အခု အျပန္က်ေတာ႕ စကားက ေျပာရၿပီ။ ေျပာတဲ႔ သူက (အရာရွိလို႕ေတာ႕ ယူဆပါတယ္) စြပ္က်ယ္နဲ႕ ပုဆိုးတိုတို၀တ္လို႕။ တာ၀န္ခ်ိန္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူ တစ္ဦးက တာ၀န္အရ ေျပာတဲ႕စကားကို လိုက္နာခ်င္တဲ႕ သူေတာင္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ႕ ယူနီေဖာင္းေၾကာင္႕ လိုက္နာခ်င္စိတ္ ကုန္သြားတယ္။

အိုေက၊ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္မယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီမွတ္ပံုတင္ တရားမ၀င္ပါေၾကာင္း စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ ေရး၊ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လ၀က နံပတ္ကိုေရး လက္မွတ္ထိုး။ ဒဏ္ေၾကး ၅၀၀ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေထာင္ဆိုလည္း ေဆာင္မယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလက္မွတ္ထိုးထားတဲ႕ စာ႐ြက္ေလးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕ကို ခ်ီးျမွင္႕။

ဆိုေတာ႕ ခုနက မွတ္ပံုတင္ တရားမ၀င္ပါဘူးဆိုတဲ႕ တစ္ေယာက္က (ေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာမယ္ဆိုရင္) ဘု႐ိႈးျပန္႐ိႈးတယ္။ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးက တရား၀င္ထုတ္ေပးထားတဲ႕ မွတ္ပံုတင္ကို သူ႕အေနနဲ႕ တရားမ၀င္ပါဘူးလို႕ လက္မွတ္က မထိုးရဲ။ ဒဏ္ေၾကး ၅၀၀ ကို လိုခ်င္တာသာ ပဓာန။ တစ္ေယာက္ကို ၅၀၀၊ ကားတစ္စီးကို အနည္းေလး လူ ၄၀ ပါတဲ႕အထဲ အေယာက္ ၂၀ေလာက္ကေတာ႕ တစ္ေၾကာင္းမဟုတ္ တစ္ေၾကာင္း က်ပ္ ၅၀၀ ကိုေတာ႕ စကားမေျပာခ်င္တာနဲ႕ပဲ ေပးလႈေနက်။ ကားတစ္စီးကို ေငြ ၁၀၀၀၀၊ တစ္ေန႕ကို အဲဒီ ခရီးလမ္းက ကားစီးေရ ၅၀ ဆုိတာ အနည္းဆံုး ျဖတ္သန္း သြားလာေနက် ဆိုေတာ႕ ကားစီးေရ ၅၀ အတြက္ ေငြက်ပ္ ၅ သိန္း။ ႐ံုးကို ဒဏ္ေၾကးအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ ျပန္ေရာက္ မေရာက္ေတာ႕ မသိ။ ေသခ်ာတာေတာ႕ အကုန္ျပန္မေရာက္တာက ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ။

သူ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္႕ ကားကထြက္မရ ျဖစ္ေနတဲ႕ ခါက်ေတာ႕ စပယ္ယာ လုပ္တဲ႕သူက လာေတာင္းပန္တယ္။

အစ္ကိုရယ္ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေလာက္နဲ႕ေတာ႕ စကားေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ႕။ ဟိုမွာ က်န္တဲ႕သူေတြလည္း ကားေပၚေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေပးလိုက္ပါ အစ္ကိုရယ္။ အစ္ကို မေပးလို႕ရွိရင္ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားဒီေနရာကို ျဖတ္ရင္ ျပႆနာတက္မွာ အစ္ကိုရဲ႕။

သူ႕မွာ ဘာမွ ေျပာစရာ မက်န္ေတာ႕။ ကားေပၚက တစ္ခရီးတည္းသြား ခရီးသည္ေတြကို တလွည္႕ စပယ္ယာကို တစ္လွည္႕ ၾကည္႕ရင္း ေနာက္ဆံုးမေတာ႕ အိပ္ေထာင္ထဲက ေငြက်ပ္ ၅၀၀ ကို သဒၶါတရား တစ္စက္မွ မပါဘဲ ေပးကမ္းလႈဒါန္းရင္း ခရီးစဥ္ ကို ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ႕ရပါေတာ႕တယ္။

ကားေပၚေရာက္ေတာ႕မွ အတူခရီးသြား ေတြရဲ႕ ေျပာစကားအရ သိရတယ္။ မွတ္ပံုတင္က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရာ။ ၅၀၀ က အဓိကပါ တဲ႕။

သူ႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ …. ေအာ္… ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္… လို႕ပဲ ေတြးရင္း……